ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔

ဖားျပဳတ္မ

မ်က္လံုးငယ္ေၾကာင္
ကိုယ္ေရာင္ ျပာမြဲႏွင့္
ဗိုက္ရြဲေလေသး
ဖားဖိုကမူ
ၾကည့္ယင္း လြန္ၾကည္ျဖဴလို႔
ဇမၺဴမွာ သည္လိုေမ့ကို
ေတြ႕ဘို႔ပံုေ၀း . . .တဲ့။

အပ္နဖား

ထိုးေသာ္လဲ့ ထိုးေသာ္
ႀကိဳးေခ်ာ္လို႔သြား ။
အမယ္အို အျမင္ကပ္တယ္
အပ္ေရႊနဖား ။ ။

ထိက႐ုန္းပင္ အပ်ိဳျဖန္း

ခရမ္းေရာင္ ေငြမႈန္လဲ့ႏွင့္
ႏြဲ႕ပါဘိ သူ႔ဟန္သြင္
ဆြတ္ခ်င္လို ေမး။
ထိစမ္းႏွင့္ေလ
ေပြလာယင္ တကယ္မုန္းပါငဲ့
႐ုန္းလိုက္မယ္ေလး ။ ။

တို႔တိုင္းျပည္

ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာ၊ တို႔ေျမ၊ တို႔ရြာေျမ၀ယ္
ေစတီ၊ စပါးမ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ိဳး၊ တၫႈိး့ၫိႈးႏွင့္
ပုထိုး ျမင့္ေမာင္း၊ ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္သြားလ်က္
မစားေလရ၊ ၀မ္းမ၀၍
ဆြမ္းမွ် မတင္ႏိုင္ရွိမည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာတို႔ေျမ၊ တို႔ေျမရြာ၀ယ္
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ိဳပ်ား၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍
ေတာကၿပိတၱာ ျဖစ္မည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ ျမန္မာထေလာ့
အားမေပ်ာ့ႏွင့္၊ မေလွ်ာ့လံု႔လ
သူကစ၍၊ ငါကအားလံုး
လက္႐ံုးျမားေျမာင္၊ ဥာဏ္ျမားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ၊ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမဤရြာ၊ ဘယ္သူ႔ရြာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ႔စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္၊ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေရွ႕ပန္း၍
တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း ။ ။

အိုတက္လူတို႔

ျမန္မာျပည္၀ယ္၊ ထီးစည္တို႔မင္း
ပ်က္ယြင္းပါပေကာ၊ သို႔စိတ္ေစာလ်က္
ေဘာ . . . အို ရဲေသြး၊ တက္လူကေလးတို႔
ငိုေႀကြးသမႈ၊ ျပဳ႐ံုမွ်ျဖင့္
မပြင့္ဥာဏ္ရည္၊ လက္မလည္၍
မ်က္ရည္သာလွ်င္၊ ရႊဲလိမ့္မည္။
ျမန္မာျပည္၀ယ္၊ ထီးစည္တို႔မင္း
ပ်က္ယြင္းပါပေကာ၊ သို႔စိတ္ေစာလ်က္
ေဘာ . . . အို ရဲသား၊ တက္လူမ်ားတို႔
တရားသံေ၀၊ ယူေလ႐ံုျဖင့္
တက္ခြင္မနီး၊ ေဘးႀကီးနီး၍
ပုတီးအဖတ္တင္ က်န္လိမ့္မည္။
အေဟာင္းပ်က္လွ်င္၊ အသစ္ျပင္ေလာ့
အျမင္က်ယ္လွ်င္၊ ပညာေမြ႕ေလာ့
ယေန႔ လူငယ္၊ ေနာင္၀ယ္ လူႀကီး
သင္လည္းတစ္ဦး၊ သားထူးသားျမတ္
ျဖစ္အပ္ရာသည္၊ ေရွ႕သို႔ရည္၍
ငိုျမည္မတ
သခၤါရဟု၊ စိတ္ကမေစာ
ေလာေလာဆယ္ဆယ္၊ ဒုကၡနယ္ကို
ကယ္တင္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း ။ ။

သင္ေသသြားေသာ္

ေၾသာ္ . . . လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘ၀ကား
အိုရ နာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။
သို႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတက္ျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏
သင္ဦးခ်၍၊ အမွ်ေ၀ရာ
ေစတီသာႏွင့္ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။

မင့္အိမ္

ငါ့ညီေျပာင္၀င္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္းက မင့္အိမ္၊ လြန္ေသးသိမ္ဟု
မၿငိမ္မသက္၊ စိက္စက္ မေကာင္း
စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေၾက၊ တေခြေခြတည့္
ေနထိေႀကြမည့္ ပန္းယဥ္အိ။
လႈိင္းအိအေယာင္
ေဆာင္ၿပိဳင္ သာေမာ၊ သူ႔အိမ္ေခ်ာသို႔ . . .
စေၾကာသပ္ရပ္၊ စပယ္ထပ္ႏွင့္
ပန္းကပ္ ပန္းႀကြ၊ သူ႔အိမ္လွသို႔ . . .
ေ၀းက ေမွ်ာ္မွန္း၊ မင္းေယာ္ယမ္းသည္
ပန္းအိေနထိ ေၾကြေတာ့မည္။
မေကာင္း မင့္အိမ္၊ ေကာင္း မင့္အိမ္တည့္
မင့္အိမ္ ရႊဲစို၊ အမိုးယိုေသာ္
မၿငိဳသင့္ပါ၊ မင္းတက္ဖာေပါ့
အကာ အခင္း၊ ပ်က္ၿပိဳယြင္းေသာ္
မျငင္းေစခ်င္၊ မင္းဆက္ျပင္ေပါ့
အခြင္ အနဲ႔၊ အရြဲ႕ အေစာင္း
မေကာင္း မေျပ၊ ေဟာင္းေထြေထြကို
အေျခႏွင့္မွ်၊ ဥာဏ္ျဖင့္ဆ၍
လံု႔လသက္သြင္း သစ္ေစမင္း ။ ။

ျပည္ခ်စ္အလွ

ငါ့ညီ ေျပာင္၀င္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သားငယ္၊ သမီးငယ္သည္
ဘယ္တာ၀န္ကို ယူမည္နည္း။
သူတို႔ဖြားစ၊ သခင္ဘ၀တည့္
ရခဲ့ေအာင္ဆု၊ ျပည္ေထာင္စုတည့္
သူ႔အလံႏွင့္ သီခ်င္းႏွင့္။
က်ားဆိုးမ၀င္၊ စည္း႐ိုးျပင္ေလာ့
ဆင္ျခင္သတိ၊ အေစာင့္ရွိေလာ့
က်ား၏ ပရိယာယ္၊ အလြန္ၾကြယ္သည္။
အဆြယ္ေကာင္းႏွင့္ အေျခာက္ႏွင့္။
က်ားဆိုးမလာ၊ တားဆီးရာ၀ယ္
ပညာလုပ္အား၊ မွန္တရားသည္
ျပည့္အားစစ္စစ္၊ ျပည့္အႏွစ္ဟု
ျပည္ခ်စ္စိတ္ႏွင့္ အျမင္ႏွင့္ ။ ။

စာေပအလွ

အေမာင္မင္း၏ သားငယ္
သက္ႏွစ္ဆယ္သည္ ဘယ္စာမ်ိဳးကို
ႀကိဳက္သနည္း။
စာ အမ်ိဳးအစားတို႔ ေပါမ်ားလွသည္။
စာေတြထဲမွာ -
ပလႊားလို၍ ကိုယ္ရည္ေသြးတဲ့စာ
သူ႔ကိုမုန္း၍ အမ်က္ႏွင့္တီးသည့္စာ
ပုတီးကိုျပ၍ အ၀စားခ်င္ေသာစာ
လက္ေတြ႔မပါ စိတ္ကူယဥ္စာ
ထိုစာဟူသမွ်သည္ သာမည ျဖစ္၍
ေလာကေကာင္းက်ိဳး - ကံသံုးမ်ိဳး၏
က်ိဳးျဖစ္ခ်ိန္လ်ာ၊ အျမင္ပါ၍
ေမတၱာဓမၼ၊ အျမင္ျပ၍
ဘ၀အေျခခံ၊ စိတ္ကူးဥာဏ္ျဖင့္
ဖန္တီးပါမွ စာအလွ ဟုဆိုပါသည္။

စိုင္းဦးမွာလား

ပင္လယ္၀ဆီက၊ ဒီတက္စ လႈိင္းေဘာင္ဘင္။
မေဗဒါ တဟုန္ထိုး၊ ေခ်ာင္း႐ိုးကို၀င္။
မိုးမျမင္ ေလမျမင္၊ ပန္းဆန္ခ်င္ ေလတိုင္း။
ေရထ ဦးေပမို႔
စိတ္ကူးယဥ္ ယဥ္ေလတိုင္း၊ ပန္းထင္ရာစိုင္း။
အထက္ေခ်ာင္းက်ေလာ့၊ ဒီေညာင္းစ ေခ်ာင္းေရသာ။
မေဗဒါ ကိုယ္ရွိန္သတ္၊ လွမ္းတက္ႏိုင္ပါ။
စိုင္းခဲ့တဲ့ ခရီးတာမွာ၊ သာနာစံု ပံုခဲ့။
ေရသင္းျဖဴး ေပမို႔
ပြင့္ဖူးစံု ငံုတံနဲ႔၊ ပန္းမူရာႏြဲ႕။
ပန္းအလွ မေဗဒါ . . .တဲ့။
က်ဴ႐ိုးရွင္ ပီပီကေလး၊ ေတးသံကသာ။
ပင္လယ္၀ ဆီက
ဒီေရက် ခြန္းစသာ၊ လြမ္းစရာပါတကား။
မိုးမျမင္ ေလမျမင္နဲ႔
ထီမထင္ စုန္ခ်င္တိုင္း၊ စိုင္းဦးမွာလား။
်